Klooster in Sankhu

Namaste!

Afgelopen dinsdag zijn Sanne en ik dan eindelijk naar het klooster gegaan! Maandag kwamen de andere meiden weinig positief terug van hun eerste werkdag, dus bij mij begon het toch wel een beetje te kriebelen. Maar ik had er meer zin in, dan dat ik er tegen op zag.
Allereerst kreeg ik met pijn en moeite mijn koffer in de taxi, die Bharat voor ons geregeld had. Ook Sanne haar koffer ging er met moeite in en ze pasten ook niet samen in de kofferbak, wat voelde ik me een verwende Nederlander zeg... En ik had al zoveel mogelijk thuis in Nederland achtergelaten! Nadat we de berg op waren, moesten we het laatste stukje lopen, anders kwam de taxi niet naar boven vanwege de overvolle belading. Toen voelde ik me helemaal decadent met mn hutkoffer.
Maar toen alles eenmaal bij ons mooie hok stond, kon het echte avontuur dan toch echt beginnen! Eindelijk aan de slag met de monnikjes in het klooster! Nadat we Bharat hadden uitgezwaaid, gingen we onze bedden opmaken. Ik heb nog nooit zo´n warm welkom gehad... Een monster van een spin tussen Sannes dekens. Echt een joekel van een beest en als ik het ergens niet op heb dan is het wel op spinnen (of ander ongedierte). Sanne was inmiddels al aan het janken en ik gilde dat hele klooster bij elkaar. Eindelijk een monnik gevonden die bij ons in de buurt durfde te komen én de spin wilde wegjagen. Maar hij was vrij snel en de monnik (Karma Lexi a.k.a 'Fly me to the moon') kon hem niet meer vinden. Sanne en ik stonden buiten te jammeren en opeens zag Sanne de spin zitten op de deurpost en heeft onze held 'Fly me to the moon" ons gered van dit monster. Nu de kust veilig was, konden we ons nederig stulpje weer betrekken.
Er was 1 kast, met 4 treetjes, meer niet. Dus na wat geharrewar hebben we elk twee treetjes in beslag genomen. De helft zwermt nog rond in onze koffers, maar dat mag de pret niet drukken. Daarna kwam Karma Lexi (Fly me to the moon) ons vertellen dat er om 15u thee gedronken werd en we tot die tijd konden uitpakken. Wij een powernappie gedaan, word ik wakker is het eerste wat ik zie als ik mijn ogen opendoe; jawel, dat fucking monster... Herman hebben we hem genoemd, maar weer moord en brand natuurlijk. Dit keer was Karma Lexi in geen velden of wegen te bekennen, dus hadden we toch wel een probleem. Maar gelukkig, kwamen er net 3 kleine monnikjes aan. In ons beste engels vroegen we ze om hulp, maar ze gaven weinig sjoege. Lachten alleen lief naar ons. Ons woordenboek erbij gepakt en gewezen: Mookhuro, mookhuro! Uiteindelijk hebben ze ons geholpen en een lol dat ze om ons hadden. De ene gillende meid bovenop de tafel (Sanne) en de andere gillend staand op bed. Ja, ze hadden de tijd van hun leven.
Maar onze eerste contactmove hadden we in the pocket! Dat dan weer wel! Na de thee nog even wat in ons hok gekeuteld en naar Sankhu gelopen. Berg op en berg af, in het enige plaatselijke restaurant dat er goed uitziet is Wi-Fi! Konden we gelijk ons warme welkom met de wereld delen. Op de gehoopte medelevende reacties, kwamen eerder reacties als: 'Het is maar een spin', 'Wat zijn jullie nou voor avonturiers' en 'Dat is een mooi exemplaar', thanks hoor mensen, thanks.
Woensdag zijn we begonnen met lesgeven. We werden voor de klas gedropt en dat was het. Stonden we daar met onze mond vol tanden. De eerste klas heeft gelijk mijn hart gestolen. Met de tweeling Karma Dawa en Karma Nima, een van hen heeft ons ook de tweede keer van Herman gered. En een lol dat ze tijdens de les nog hadden om de mookhuro! De volgende klas was beduidend een minder engels sprekende klas en het uur duurde erg lang... Om nog maar te zwijgen van die klas erop. De klas van de 17 en 18-jarigen. Ze durfden ons niet aan te kijken, het voorstelrondje duurde al een kwartier en daarna gaven ze op NIKS meer antwoord. Die zijn óf heel erg verlegen óf niet gewend aan vrouwelijk schoon op aanraakbare afstand, ik gok het laatste. Dat wordt nog wat... De laatste klas was ook erg leuk. Daar zit ook onze buurman in die geen woord Engels spreekt maar ons als enige wel op sleeptouw durft te nemen. Donderdagochtend heeft hij ons meegenomen de berg op, naar een gebedstempel van een of andere 'Guru'. Hij liet ons zien hoe je deze Guru moest eren en ging pas verder als wij hem na hadden gedaan. Ja, ik had gelijk weer een verliefdmomentje, wat een schatje (Sorry Len).
Maar door al het rare eten was ik al vanaf woensdag aan de dunne derrie. Daarbij komt dat de hygiene in het klooster ver te zoeken is. Iedereen wast zijn eetgerij met koud water en de handen af, meer niet. De rijst staat al 2 dagen in de keuken te vernikkelen, met vliegen en al, zonder deksel. En de wc's worden niet gepoetst.
Waar ik dacht dat het poepen boven een gat in de grond nog een uitdaging ging worden, dat neem ik compleet terug. Het gaat als een tierelier hoor, ik heb er totaal geen moeite mee. Ik poep liever boven een gat in de grond dan dat ik ooit nog een Herman tussen de dekens vindt.
Maar goed, na 2 dagen vrijwel niks eten en gewoon doorhangen op die pot, was Sanne vrijdag ziek. Ook ik kon weinig hebben en daardoor hebben we besloten om na het ontbijt en overleg met Karma Lexi terug te gaan naar Kathmandu.
Sinds gisteren doe ik niet anders dan van mijn bed naar de wc en weer terug hollen. Val ik wel die gewenste 10 kilo af ;). Ik slaap al bijna 2 dagen, tenzij ik dus boven de pot zit en heb 0,0 energie. Mijn hele lichaam doet pijn en in bed duurt het een uur voordat ik het warm heb. Tot overmaat van ramp doet vandaag het water het hier niet en kan ik ook niet onder een warme douche. En ik maar denken, 'ik ga terug naar Kathmandu, daar kan ik douchen en op een normale wc...' Maar zelfs doortrekken kan niet eens en das toch best vervelend als je aan de race bent...
Hopelijk trekt het morgen weer bij en kan ik maandagochtend vroeg terug naar m'n schatjes! En anders blijf ik nog een extra dag in Kathmandu om bij te komen. Aan een kwakkelend juffie hebben ze ook niks en ik kom liever ook fit de berg op in plaats van dat ik naar beneden rol omdat ik geen energie meer heb.
Verder bevalt het me prima in het klooster! Ik kan niet wachten om weer aan de slag te gaan met al die kleine schatjes! Hoewel ik nog even mijn hoofd moet breken over hoe en wat en wanneer (lesboeken zijn er niet en als ze er zijn leren ze er niet zoveel van) maar dan hoop ik toch zo snel mogelijk weer aan de slag te kunnen!
Ik zal hier in ieder geval een flink immuunsysteem opbouwen, dus als ik terug kom in Nederland ben ik niet meer ziek te krijgen!

Voor nu: 'Shivu Ratri' (Weltrusten).