Sinterklaas Kapoentje.

Namasté!

Afgelopen week dan eindelijk weer terug naar mijn schatjes. Wat heb ik mn apenkoppies gemist zeg! Hoewel het maar van korte duur was deze week, wat ik eigenlijk niet zo leuk vond. Maar uiteindelijk allemaal voor een goed doel.
Want laat me jullie even de creme de la creme vertellen, de kers op de slagroom, het buitenkansje waar ik geen nee tegen kon zeggen: aankomende vrijdag ga ik naar INDIA!!! En niet zomaar naar India, ik mag met mijn 25 schatjes mee op reis naar Bodhgaya. Bodhgaya is het Mekka van de Bhoeddisten aangezien Bhoedda himself hier verlicht is. Mijn 25 schatjes hebben hier een Pusja-festival; een gebedsweek. EN KLOOSTERBUDDIE EN IK MOGEN MEE!!!
Nu komt mijn droom helemaal uit; voordat ik wegging naar Nepal had ik al gezegd dat ik sowieso naar Tibet wilde en het liefst ook nog door wilde reizen naar India. EN DAT GAAT NU DUS OOK UITKOMEN!! WAUW!!! Wat een geluksvogel ben ik, misschien toch goede karma?!

Maar goed, dat betekende dus wel dat ik afgelopen maandag mijn visum voor India moest regelen, wat véél langer duurde dan we hadden gehoopt. We hadden gedacht om minimaal met de 2e les wel weer terug te zijn in het klooster, maar tegen 11en waren wij pas aan de beurt voor de aanvraag op de ambassade. En tegen theetijd waren we pas thuis... Bummerrrrr. Na de visum betaald te hebben, konden we, zonder visum en met paspoort, weer weg. Vrijdag terugkomen om je paspoort in te leveren, maandag je visum ophalen. Alleen vrijdag zijn we er niet... Dus met nog meer uitstel kunnen we dinsdag ons visum ophalen en weer terug naar onze poepies. Maar niet getreurd, de verloren tijd halen we in India wel in, waar we minimaal 10 dagen op de lip zitten van onze schatjes. Ik ben echt zo benieuwd! En ik heb er ook zo'n zin an!!

In de afgelopen maand hebben we het tijdens onze lessen over Sinterklaas gehad. We hebben iedereen verteld over de mooiste traditie van het jaar in Nederland. Sinterklaas en Zwarte Piet getekend, maar alleen Lakpha leek te onthouden dat het Sinterklaas was en niet de Kerstman. Maar ach fijn, Lange Sanne en ik hadden voetbalshirts gekocht en hierop de eigen naam van de monniken laten drukken. Zodat ze op de mooiste dag van de week (Vrijdag-voetbaldag) allemaal een voetbalshirt aanhebben mét eigen naam. Omdat wij donderdag naar Dhading zijn vertrokken hebben we besloten om woensdag onze Sinterklaascadeautjes te geven. WAT EEN GEDOE. Bij de thee was het moment dan eindelijk aangebroken en we konden niet langer meer wachten... MAAR HET WAS ZO AWKWARD HE! Sanne was iedereen naar buiten aan het halen en iedereen stond in een kringetje om me heen met grote ogen naar dat pakket te kijken. Ik kon wel door de grond heen zakken, dus op een gegeven moment was ik het zat: 'Sanne Demmer, kom is even héél snel hierheen'. En daar kwam mn kloosterbuddie gelukkig hoor. Kop als een boei en met klotsende oksels, bevende handen en knikkende knieen stonden jut en jul daar. Thutop zou wel even vertalen wat we allemaal zeiden en die vond dat wel mooi. Met z'n mok thee in zn hand stondtie sierlijk te zwaaien en te vertalen. Held. En toen was het moment supreme daar. De eerste twee shirts, voor onze swaggermonnik Norbu en voor een van de stralende tweeling; Nima. Aaaaah die koppies! Ik was op slag mijn klotsende oksels, bevende handen, knikkende knieen en tomatenkop vergeten. Het is het allemaal waard geweest.
Mingmar, mn autie, moest er even over nadenken of hij het voetbalshirt wel wilde op komen halen, maar uiteindelijk kwam ook die held op sokken met een dikke glimlach van oor tot oor. Natuurlijk keek hij me niet aan en was hij net zo snel weer weg als dattie gekomen was, maar we beginnen langzamerhand een beetje door zijn bubbel heen te prikken.
En toen kwam mattie; Tsultim, Lange Sannes mattie. Ik had zijn shirt en zei nog tegen Sanne; 'Lange Sanne, zullen we even ruilen?' "Welnee Baas M, dat hoeft niet' zei Sanne nog. En daar kwam mattie hoor, recht op Sanne af en echt 2 cm. voor haar neus bleef hij stilstaan. Je kon me wegdragen en ook Thutop kwam niet meer bij. En Sanne wees echt zo naar mij, 'Myrthe has your shirt'. ARME JONGEN. En toen buurman, mn chhimeki. Aaah buurman, die wist niet waar hij kijken moest. Glimlach van oor tot oor, met twee kleine handjes als een kommetje; ik kon wel janken. Maar het mooiste was dat ze naderhand bijna allemaal (zelfs Mingmar) hun shirtje aantrokken en naar het voetbalveld vertrokken. Dit was echt het beste Sinterklaascadeautje ooit. Dan maakt het zelfs niet uit dat ik voor deze ene keer het mooiste feest van het jaar mis.

Donderdag op naar Dhading. Eerlijk gezegd had ik er weinig zin an, ik wil gewoon bij mn schatjes blijven! Opgesloten op een berg, ik had er een hard hoofd in. Maar na een hobbelige weg, was het er prachtig. Die meiden daar hebben echt een geweldig uitzicht en het gasthuis waar zij verblijven is voor de Nepalese begrippen wel een paleisje. Aamaa, een mooi ouder vrouwtje heeft goed voor ons gezorgd. 's Avonds een bord vol, en dan bedoel ik ook echt een bord vol, en 's ochtends de oliebollen die we eerder van Karma Tarchen ook hebben gekregen. Wat een gelukje! En ze hadden babygeitjes en koeien en Kukur (hond) was er om ons te beschermen. Vrijdag gingen we eerst een 'wandelingetje' maken. 'A good walk' volgens Bharat. 2u de berg op, in een flinke looppas. Ik kon hem niet bijbenen. Maar eenmaal boven, bij de tempel van Shiva, was het uitzicht prachtig. We zagen de Annapurna, de Gailesh en de Manahutu (Ja, die van Massada) ofzoiets. Prachtig. Met onder ons de kleine dorpjes en heel in de verte het blauwe paleisje van Aamaa.
Na de wandeling nog even langs huis om onze cadeautjes te halen, maar eerst nog even de evaluatie. En na de evaluatie dan eindelijk Sinterklaas! Daphne had chocolaatjes en chocoladepepernoten, ik had een zak gewone pepernoten en René had kaas (!!!!) meegenomen. Nou, ik kon mijn geluk niet op. En toen kon het strijden beginnen, wat een gezelligheid. Bharat was bloedfanatiek, maar dan voornamelijk op de cadeautjes die iedereen wilde hebben, René, Marieke, Sanne en Sanne zaten te strijden om de 3 snickers en ik wilde kostte wat kost de groene Bhoedda in mijn bezit krijgen. Mooie avond.
Maar de mooie avond was nog niet voorbij want kloosterbuddie had 'Alles is liefde' meegenomen. Mn lievelings. Dus na wat gezwijmel, hard gelach om Valerio en de meterkastscene met mn held Thomas Acda. Heerlijk avondje is gekomen.
Daarbij had HSS (HulpSinterklaasSimone) nog een pakje met gedicht in mijn koffer gestopt voordat ik wegging. Ik had al gevoeld en bedacht dat het óf sokken waren óf een katok. Uiteindelijk waren het sokken met bananen erop. Eerst hebben kloosterbuddie en ik een uur bij moeten komen van het lachen; in het klooster hebben we een Tibetaanse leraar die heel breed loopt en erg gesteld is op zijn gezag. Maar toen ging hij een wasje doen en hing er naast zijn gewaad een uitgelubberde boxer, omatent formaat, met bananen erop. Met de tekst: Big Banana. Daar kunnen de grapjes natuurlijk niet over uitblijven en we noemen hem dan ook Mister Big Banana. Wat een toeval met die bananensokken. Dus ook dat was een mooi cadeautje op een mooie avond.

Zaterdag zijn we weer teruggekomen in Kathmandu, na wéér een hobbelige weg. Inmiddels heb ik de verkoudheid en keelpijn van kloosterbuddie overgenomen (we delen alles) en lig ik nu snotterend op de bank. Even een relaxdagje. Morgen terug naar de ambassade om mijn paspoort af te geven, dinsdag weer ophalen mét visum en dan aftellen tot vrijdag! Kan niet wachten!