Zwarte dag met een gouden randje.

Namaste!

De afgelopen weken hebben eigenlijk alleen maar in het teken gestaan van afSKIJT nemen. En aangezien ik daar heel goed in ben, ging dat natuurlijk niet zonder slag of stoot.
Met oudjaarsdag moesten we toch echt onze mannen én India verlaten. Tijd om terug te gaan naar de andere vrijwilligers in Nepal, die ons eigenlijk al met kerst hadden verwacht. Maar aangezien het allemaal net even iets anders verliep dan gepland, konden wij ook niks aan doen, ging dat feest helaas niet door.
Anyway, de mannen vonden het ongeveer nog erger dan ons dat we moesten vertrekken en ze lieten geen moment passeren zonder dat even te benadrukken. En dat maakte ons zo aan het twijfelen dat we een uur voor vertrek met de papa's en de mama's om de whatsapptafel heen moesten. Maar zonder het van elkaar te weten, waren de papa's en de mama's het weer eens compleet eens met elkaar. Jullie moeten terug, de afgelopen dagen zijn mooi meegenomen, maar er zitten nog een stel monniken in Nepal op jullie te wachten of je nu vandaag of morgen afscheid moet nemen van die kerels; het blijft kut. Zo, beide beentjes weer op de grond. We moeten terug naar huis.
En met pijn in mijn hart liep ik bij mijn kingsize bed vandaan, op naar beneden waar de mannen al met verwrongen koppen op ons stonden te wachten. En hoewel onze band pas in Delhi tot bloei is gekomen, viel het afscheid veel zwaarder dan verwacht. Ik moest er gewoon van janken. En die zag ik toch even niet aankomen. Dus in de taxi heb ik mezelf even vervloekt, die arme mannen een beetje achterlaten met een kutgevoel vanwege dat kattengejank. Maar ze hebben ons dan wel heldhaftig uit de brand geholpen toen we moederziel alleen werden achtergelaten in Bodhgaya. En zonder hun was ik zolang niet in India gebleven. India is een eng land en als vrouw alleen zou ik me daar nooit zo op mn gemak hebben gevoeld als toen de mannen erbij waren.
Maar na dat jankmomentje moesten we onze koppen weer bij elkaar rapen want oud & nieuw stond alweer voor de deur! Tijd om afscheid te nemen van 2014: het jaar waarin ik als gek ben gaan sparen om mijn droom in oktober in vervulling te laten gaan: vrijwilligerswerk doen in Nepal!! Waar ik naar oktober heb toegeleefd en het na lang wachten dan eindelijk zo ver was! En soms lijkt het nog steeds alsof ik in een luchtbebbel zit die mijn droom waarheid maakt. En dan moet ik hem zelf kapotprikken om te bedenken dat het geen droom is! En dan te bedenken dat ik nog 2 dingen van mijn bucketlist kan strepen: Tibet en India. Ik heb goede karma ontvangen, dat is een ding dat zeker is!
Knallend zijn Snaan, Sannie, Marieke en ik het jaar uitgegaan, op naar 2015, waarin we nog altijd een maandje van onze droom mogen genieten! Wat een goed begin van het nieuwe jaar!
Echter betekende dat ook dat we nog maar anderhalve week met de monnikjes te gaan hadden. En ondanks het feit dat ik buurman alweer mistte, zat er ergens toch nog een scherp randje aan die mooie bubbel. Het achterlaten in Bodhgaya. Het mooie was, dat geen van monniken erover begon, we werden volkomen genegeerd. Iedereen keek naar de grond, had het opeens druk met zijn nagels bestuderen of zijn telefoon. Niemand, maar dan ook echt helemaal niemand, durfde of wilde ons te woord staan over het hele gebeuren. Papabeer was de eerste die de stilte rondom Bodhgaya verbrak. Hij was erg verdrietig geweest toen hij hoorde dat wij nog in India waren en heeft in Nepal naar onze paspoorten en portomonees in onze tassen gezocht. Als we die niet bij ons hadden, zou hij ons komen ophalen en ik geloofde hem op zijn woord. Voor de ballen die Tarchen showde, kon ik dat niet van, de boosdoener himself, Lexi zeggen of Thutop die toch ook een behoorlijk staaltje Engels kan spreken. Dus hebben we zelf het heft maar weer in handen genomen. Lexi durfde ons niet meer aan te kijken, zelfs zijn oorlellen werden er rood van. Hij vertelde dat hij samen met Mingmar (auti), buurman en de tweeling naar ons had gezocht en dat de buschauffeur om 17u wilde vertrekken in plaats van 19 - 20u. Dan nog blijf ik erbij dat ze niet zonder ons hadden moeten vertrekken, maar ze hebben zich er in ieder geval wel zorgen om gemaakt. Sindsdien is de lucht geklaard.
Het laatste weekje ging veel sneller voorbij dan verwacht. De monniken zochten in alles toenadering en vonden het maar niks dat er binnenkort nieuwe vrijwilligers kwamen. Van Lhakpa moesten we onze visa maar verlengen voor een jaar. Hij wilde dit zelfs zó graag dat hij mama gebeld heeft om toestemming te vragen. 'Hello dear mom, Myrtha stays here in the monastry for one year he, okay? 'She is not coming home, okay?!'. Het scheetje. En ook buurman zou het de nieuwe vrijwilligers lastig maken. Hij zou hermannen in hun kamer gooien zei hij en als ik met Snaan en mama op visite kwam zou hij ze eigenhandig het klooster uitschoppen (zo beelde hij het ook uit) zodat wij met zn drieeen konden blijven.
Als afsluiting van een hele mooie tijd op een van de meest bijzondere plekken in heel Nepal. hebben we gisterenavond filmavond gehouden in ons bedompen hok. 18 monnikjes druppelden binnen, zelf van monniken die ik niet eens verwacht had. Tsultim, Pinchok, Ang Nima, Roshan, de tweeling, Tenjin, buurman, Dawa Tsering, Pasang, Sajan, Chiring, Dorje, Nima Sanghe, zelfs Phurpa, Shesam, Lakchiring en Lhakpa. Onze bedden zaten bomvol en zelfs op de stoel zaten twee van die kippenkontjes. Na verloop van tijd begon het me toch te meuren in die kamer, de ramen waren van boven tot beneden beslagen, maar het was de meest KEWELDIGE avond van onze hele tijd in het klooster. Geen woord Engels kunnen sommigen, maar die zaten het hardst te lachen, wat is een Disney-movie dan toch een mooie uitkomst. Dat is zo universeel, daar heb je geen ondertiteling voor nodig. MN SKEETIES!!
Dat maakte het afSKIJT van vandaag een groot fiasco. Toen de nieuwe vrijwilligers aankwamen, werd dat naderende afscheid definitief en met lood in mijn schoenen sjokte in de berg op. Waar alle monniken bezig waren met klusjes. We stootten gelijk tegen het klasje van buurman op en die brok in mijn keel kwam gelijk opzetten. KUTZOOI. Een half rondje rondom de tempel en daar stond de rest van het spul. Toen we zeiden 'we have to go now', kon ik het al bijna niet meer droog houden en toen hadden we het nog niet eens aan Lhakpa verteld. Shesam riep dat we nog even moesten wachten en alle monniken stoven weg. Het was zo vaag, dat we al bijna rechtsomkeert wilden maken. Maar toen kwamen alle monniken van overal aangelopen met witte sjalen. EN TOEN KON IK HET NATUURLIJK NIET MEER INHOUDEN ZEG. SJEEZUS WAT EEN GEJANK. Van alle monniken kregen we een witte sjaal omgedaan; hier een blijk van respect en daarnaast worden deze sjaals alleen gegeven bij bijzondere/ speciale gelegenheden. Ik kreeg het er warm van. En maar janken. En ondertussen gewoon doorlachen en tegen elke monnik thank you zeggen met mijn best bewaarde glimlach. Nadat we van iedereen, we zijn nu 25 sjaals rijker, een sjaal hadden gekregen, hebben wij iedereen nog even een dikke knuffel gegeven. Schijt aan dat preutse gebeuren. Knuffelen hoort er nu eenmaal even bij, bij zo'n definitief kutafscheid. Thutop, Dawa, de tweeling, Thindup, Ang Nima, Mingmar en Norbu Tsering waren wel gediend van een knuffel. En we kregen er dus ook behoorlijke pakkerds voor terug. De rest was zó ongemakkelijk, dat ze verstijfden en sommigen er zelfs geen woord meer uit konden brengen. MAAR TOCH hebben we die ook even geknuffeld. Op weg naar beneden begonnen de volledige waterlanders te komen. Kwamen Nima en Mingmar nog aangehold met een sjaaltje. Stonden we daar met roodbehuilde koppen en snotterbellen. Desondanks wilden ze maar al te graag een knuffel en riepen daarna nog 'Miss, no crying he, no crying!'. De skeeties. Ik heb de hele terugweg geen woord uit kunnen brengen en zat alles in mijn hoofd te vervloeken. Wat was dit kut zeg. Ik zie nog steeds het gezicht van buurman, zo bedroefd en verdrietig heb ik hem echt nog nooit gezien. Van binnen huilde hij net zo hard als wij dat buitenmonds deden. Dat weet ik zeker!
En nu op naar morgen, dan staat mn moeke hier op de stoep. Voor mijn gevoel ben ik hier nog lang niet klaar en wil ik nog helemaal niet weg. Dat mama morgen op de stoep staat, maakt een definitief einde aan mijn verhaal hier. Dan is het alleen nog sightseeing Nepal en weer terug naar dat kikkerlandje. Wat zie ik daar tegenop zeg.
Ondanks alle zwarte dagen, was vandaag toch wel dé zwarte dag met gouden randje en het regende witte sjalen. Ik kan niet omschrijven hoe geweldig mijn tijd in het klooster is geweest en hoeveel ik heb mogen leren over het bhoeddisme en van de monniken op zich. Wat een heerlijk positief ingesteld stel. Altijd lachen, altijd respectvol en altijd in voor een dolletje. En hoewel we in het begin met argusogen bekeken zijn, zijn we uiteindelijk maar mooi opgenomen in het broederschap. Zelfs Thindup is bijgedraaid en week niet meer van onze zijde, letterlijk en figuurlijk. Ik ben dankbaar voor elk moment dat ik bij die kleine droppies mocht verblijven, want dat is ook nog een mooi verhaal. Tarchen vertelde ons gisteren dat wij de eerste vrijwilligers zijn, die in het klooster mochten slapen. Dan hebben we toch flink wat punten gescoord bij alle monniken dat ze nu net zo erg opzagen tegen het afscheid als dat wij dat deden.
Maar, over 3 jaar staat Nepal weer op de planning, samen met mijn kloosterbuddies. Ik zal deze bijzondere momenten in ieder geval nooit meer vergeten en kan nu al met volle overtuiging zeggen dat ik alle monniken, alle 25, al mis...

En dan moet ik 27 januari ook nog eens afskijt nemen van Snaan aka Lange Sanne aka Senal aka kloosterbuddie aka Sanne. Dat wordt ook nog even een flink jankmomentje, maar dat geheel even terzijde natuurlijk, want dat duurt nog héél lang!

Shuva ratri!