Wat de boer niet kent, dat vreetie niet.

Namaste!

Mijn laatste blog op mijn laatste volledige dag in Kathmandu is een feit. Morgen vlieg ik op de vroege morgen weer naar dat koude kikkerlandje en laat ik het mooie en warme Nepal achter me. En daarmee laat ik ook de monnikjes achter me en de bijzondere 3 maanden die ik in het klooster heb mogen verblijven.
De tijd is omgevlogen, het voelt nog als de dag van gisteren dat ik met mijn volgestouwde roze koffer en backpackje door de douane moest in Brussel. En dat ik nog zo bang was dat ik iedereen zo erg ging missen. Bang om alleen te vliegen was ik niet, bang dat er iets verkeerd zou gaan was ik niet, bang om hier mijn eigen weg te vinden was ik niet. Ik was alleen bang voor het missen en uiteindelijk had ik voor alle andere dingen bang kunnen zijn, behalve voor dat missen. Want ik heb geen tijd gehad om iemand te missen en ik wilde er ook geen tijd voor hebben, zonde van mijn tijd hier!
Maar nu moet ik terug naar huis en ben ik al 2 weken niet meer 24/7 omringd door mijn skeeties. Ik kan je zeggen, bang zijn om iemand te missen komt nu pas aan bod. Want alle 25 skeeties mis ik nu stuk voor stuk. De positiviteit, het respect naar elkaar en anderen, die stralende en lachende kale koppies, de geintjes die ze uithalen, de grapjes onderling en tijdens de lessen, de broederschap, de sereniteit, ik mis zelfs het lesgeven (zélfs aan de ouderen), de omgeving en alles waar ik me in een Bhoeddistische sfeer mocht wanen, aan de zijde van m'n skeeties.
Alleen al bij de gedachte dat ik straks in de sneeuw, hele dagen uit mijn neus moet gaan zitten vreten, zorgt er al voor dat mijn gevoel versterkt wordt om hier te blijven. Maar helaas, ik zal toch ook weer een keertje met beide voetjes op de grond moeten landen.
Na dat allereerste échte afskijt, met al dat gejank, zijn Snaan en ik samen met het moeke nog 2 keer terug geweest naar onze skeeties. De eerste keer zodat mama een puja mee kon maken en de laatste keer op de mooiste dag van de week: vrijdag-voetbaldag. 't Moeke had als verassing heuse tenues meegenomen van V.V. Heerjansdam en dat vonden al die mannetjes wel mooi. In volle glorie stonden ze in hun volledige tenue te pronken. De L'tjes en zelfs de M'tjes waren iets te groot van stuk, maar na een fotosessie kan er een mooi stukje in het voetbalkrantje, de Schakel en de Dorpsraad geplaatst worden. Worden die "afgedankte" tenues toch nog tot op het laatste vezeltje gebruikt nu! Ook had ik mama nog opgedragen om stroopwafels mee te nemen voor Lexi en Karma Tarchen en een keukenpakketje met Dutch tea, pannenlappen, een keukenschort en stroopwafels voor Didi. Dan hebben we iedereen, die goed voor ons gezorgd heeft, een kleinigheidje als bedankje teruggegeven. Natuurlijk móesten we aansluitend, na wederom een heerlijke lunch van Didi, nog even op de thee komen bij Tarchen. Geen Tibetaanse thee dit keer, en daar werden we alledrie erg gelukkig van. Een lekker melkkoffietje en wat gebakken aardappeltjes met zeezout. Eenmaal alles naar binnen gewerkt, moesten we nog even wat groepsfoto's maken, waarbij Tarchen iedereen wel eventjes op sleeptouw zou nemen. Dorje en Chiring werden er vast op vooruit gestuurd om iedereen bij elkaar te scharrelen en zelf ging hij even langs bij de ouderen. Iedereen kwam aangerend vanuit alle hoeken en gaten van het klooster, maar Thinduppie heeft z'n muurtje weer opgetrokken en kwam op z'n dooie gemakkie nog een keertje aankakken. Hij moest weer even het irritante pubertje uithangen...
En daarna werd het na-tuur-lijk wéér een jankfestijn. Het definitieve afscheid was daar, nu zullen we (voorlopig) niet meer terugkeren naar het allermooiste plekje van Nepal bovenop die berg in Sankhu. Tarchen kreeg de eerste knuffel en daarna de kleintjes ook weer. De ouderen hadden hun kont al gedrukt na de laatste foto, die dachten ook; al dat gejank van die wijven, we gaan er vandoor. Echte mannen.
Lhakpa en buurman probeerden ons nog één keer over te halen om te blijven, Lhakpa ging zelfs nog een keer om toestemming vragen aan mama. Dus jankend namen we weer afscheid, en wie stond er nog het hardst van iedereen te janken; het moeke.
Daarna heb ik het moeke in vogelvlucht kennis laten maken met Nepal. Pokhara, de monkey temple, Patan en Bhaktipur mochten daarin natuurlijk niet ontbreken. Het moeke zat net op te scheppen dat ze niet ziek werd en toen was het natuurlijk gelijk raak. Welkomstcadeautje van Nepal! Maar goed, dat hoort er hier nu eenmaal bij.
Afgelopen maandag zijn we met z'n 3en onderhanden genomen door een masseur en van te voren had ik mama niet ingelicht over de werkwijze. Die kwam nog net niet met stoom in haar oren naar buiten, maar was daarna wel zo grogy om met onderbroek en al onder de douche te gaan staan. Dus, heeft de masseur toch iets goeds gedaan.
En toen werd het dinsdag; weer zo'n zwarte dag. M'n kloosterbuddie moest ook weer met d'r beide voetjes op de grond landen in het kikkerlandje. Nog niet aangekomen op het vliegveld of we zaten alweer te janken. Sjeezus wat een wijven zijn we toch ook. En hoewel ik Snaan GELUKKIG 6 februari alweer zie, maakt dit het einde van het hoofdstuk zo definitief. 3 maanden geleden zijn we samen een nieuw hoofdstuk begonnen in het klooster en nu alle pagina's gevuld zijn, moeten we door naar een volgend hoofdstuk. DAT GELOOF JE TOCH NIET. Wat een KUTAFSKIJT.
Strontchagrijnig ging ik weer terug naar het hotel waar we, zoals het drukke schema aanduidt, nog even langs Durbarsquare Kathmandu moesten. Nou, dat was me gezellig. Allemaal siepiets die ik stuk voor stuk met de grond gelijk heb gemaakt. En toen ik de levende godin, de reincarnatie van de god Taleju, mocht aanschouwen (of zij mij) begon iedereen luid te juichen en ik ben na 3 tellen weggelopen. Wat een gezeik, alsof dat arme kind op jullie geklap zit te wachten. En zodra het meissie dan ongesteld is, is ze opeens godin af. En daar moest ik dan bijna 800rpi entree voor betalen. Nee, Durbarsquare was niet mijn ding op dat moment. En al helemaal niet toen ik 9 verdiepingen omhoog gelopen was in een of andere tempel en ik naar beneden achter zon kutsiepiet aan moest sjokken die geen trap kon lopen. Treetje voor treetje, voetje voor voetje, moeilijk, moeilijk. Ik denk dat ze zenuwachtig werd van mijn gevloek, ook al kon ze het niet verstaan, want ze liet me gauw voorgaan. HEEL GOED.
Gisteren zijn we, buiten de planning om, naar het nonnenklooster gegaan. Met de localbus richting Panimuhan en bij het Shivapuripark uitgestapt. Hier moesten we nog zo'n uurtje naar boven wandelen voordat we bij het klooster waren. Nou dat was me een klim, niet normaal. Na 3 stappen voelde ik de kuitjes al strakgespannen staan en toen moesten we nog beginnen! Maar, het uitzicht was subliem. We konden uitkijken op heel Kathmandu! Puuuuwaaaachtig. Toen we halverwege waren, werden we tegemoet gelopen door 3 apen. EN IK LIEP NOG MET DE LUNCH OP ZAK. Dus ik zat alweer te jammeren, geef dat zakje aan mama en zeg; SNEL STOP HET IN JE TAS. Maar toen kwamen die kutbeesten al aangehold en mama, held die ze is, wierp die apen zo het zakje met de lunch toe. En daar zaten hoor, prinsjesheerlijk te genieten van een chocoladecroissant en kaasbroodje. Nou, ik mag hopen dat ze er net zo hard van aan de skijt zijn gegaan als van die pepernoten. Toen de locals van 14/ 15 ons uitgelachen hadden en de apen verjaagt, durfden we weer verder te gaan. Eenmaal het klooster in zicht moesten we alleen nog 'even' wat trappen op. Die waren nog stijler dan dat hele pokke-end bij elkaar ongeveer. Maar goed, eenmaal boven dan heb je ook wat. Een megaklooster en wat is mijn klooster dan toch een klein ding. Na wat nonnentjes gezien te hebben, begonnen aan de afdaling en gelukkig gaat dat altijd een stuk sneller dan naar boven.
En vandaag heb ik mijn laatste dag in de zon gespendeerd, nu kan het nog. Wat zie ik er tegenop om weer terug naar huis te gaan en weer in het gareel van alledag te komen. En wat zie ik er nog meer tegenop om al het moois wat ik hier heb gezien en gedaan weer achter me te laten. Het liefst zou ik alle monnikjes met me meenemen, maar ik maak ze in Nederland denk ik diep ongelukkig. Om mezelf te troosten heb ik gisteren maar weer pizza gegeten en aangezien mama toch ziek in bed ligt, dan moet ze maar diarreeremmers slikken maar ze is nog eigenwijzer als dat ik ben, zit ik er hard over na te denken om het gewoon nog een keer te doen. Welteverstaan met yakcheese: dus geloof me, een tintje Azie zit er heus wel aan die pizza!

Lief Nepalletje, bedankt dat je me zoveel moois hebt gegeven! Als ik nou geld genoeg had, was ik nog even gebleven om nog langer van al je moois te mogen genieten. Zodat ik nog meer van je mocht leren over de cultuur, de monniken en het reilen en zeilen hier. En het zonnetje zal ik ook gaan missen, nu ik me heb laten vertellen dat het in Nederland stormt, hagelt, sneeuwt en regent.
Dan nog een hele grote shout out naar natuurlijk mijn redder in elke nood; Bharat Wasti. Het schatje die me verliefd heeft laten worden op mijn werkplek waarbij ik in eerste instantie nog mijn twijfels had. En die me ook nog eens op sleeptouw heeft genomen door Nepal, zodat ik alle mooie plekjes ook aan het moeke kon laten zien in de laatste twee weken. Dear Bharat, if you read this, thank you again!! I'm gonna miss you, especially your laughter ;)!
Dan ook nog een bedankje richting René, Ans en Huub. Dankzij al jullie goede zorgen, kennisbijeenkomsten en informatie ben ik zo goed mogelijk voorbereid naar Nepal gegaan! Cross Borders is iets wat nog lang moet blijven bestaan en ik ben blij dat ik een onderdeel van jullie organisatie heb mogen uitmaken de afgelopen 3 maande! Blijf dit mooie werk voorzetten, want ik kan het een ieder aanraden om te doen!
En ook nog even eentje aan het adres aan Snaan, Sanal, Lange Sanne en kloosterbuddie. 24/7 heb je mij op je lip gehad en ik ben je, naar mijn weten, geen een keer gaan irriteren of vervelend. Dat opzich is al benoemenswaardig, maar alleen in het klooster had ik het ook niet getrokken denk ik. Dus buddie, bedankt en ik mis je!
En dan ook nog een shout outje naar jullie allemaal, bedankt voor het lezen en beantwoorden van mijn blog in vorm van reacties, posts en appjes. Ik zal het missen om die blogjes te schrijven! Want naast m'n nagels lakken was dit mijn nieuwe bezigheidstherapie op loze momentjes! BEDANKT LIEVE MENSEN!

Pheri Betaulaa (See you again)!!