Bodghaya India

Namaste!

Even een updateje vanuit Bodghaya. Waar wij zaterdagavond zijn aangekomen na een 20u durende rit in een local bus. Joe-pie. Van mijn zitvlees was niks meer over en maandag kon ik pas weer van mijn kontje op aan... Ondanks dat, was die busreis wel een ervaring, onderweg zijn we 4 keer gestopt; 2x om te eten en 2x voor een plaspauze. Dat gaat als volgt: 25 monniken en 12 nonnen sprinten de bus uit, rok omhoog, leuter naar buiten en met 3 tellen zat iedereen weer op zn eigen plekje. Sanne en ik durfden het niet aan om ons tussen dat geweld te werpen.
Het eerste nachtje zouden we in het klooster slapen bij de nonnentjes (helaas niet bij onze mannen) en de volgende dag zou Karma Lexi ons naar een guesthouse brengen. Maar blijkbaar hebben we goede karma want hij heeft toestemming gevraagd zodat wij in het klooster mogen blijven en dat hebben we gekregen! Dus nu slapen wij, als enige toeristen, in het klooster bij de nonnentjes!!!
Dat zorgt overigens wel voor wat awkward momentjes: de pil moffelen we stiekem naar binnen en omkleden gebeurd in een dichtgeritste slaapzak.
Maandag is de Pusja begonnen. Om 5u sochtends werden we gewekt want om 7u begon de happening. En het is me een happening... Overal waar je kijkt zie je monniken en nonnen, meezingend met de mantras voor wereldvrede en een lang leven.
Wij, als naievelingen, waren helemaal in de veronderstelling dat de 17e Karmapa de boel leidde, zoals ook op het schema stond, maar die bleek ziek te zijn. 4 dagen hebben we op die vent zitten wachten en eerg isteren is hij aangekomen. Alle monniken en nonnen zenuwachtig, ik stond eerste rang, had die vent 4u vertraging. Moment supreme waren we bloedchagarijnig, hingen er 3 monniken op me en heb ik één glimp van de Karmapa mogen opvangen. We hebben die vent zitten verzoeken, de hele vloer met hem gelijk geveegd... Gisteren gegoogled, blijktie net zo belangrijk te zijn als de Dalai Lama himself, alleen is hij niet postume erkent. Oeps, dat worden weer heel wat rondjes om de tempel.
Elke dag zitten we wel als echte diehards bij de Pusja, hoewel de ochtendjes wat minder voorkomen dan de middagen. Zodra we een van onze skatjes tegenkomen is mijn hele dag weer goed. Ze zijn zowat nog blijer om ons te zien als wij hun. Mn skeeties.

India opzich is tot nu toe het enige land waarvan ik niet het idee heb om er nog eens terug te komen. Wat een ellende. De mensen liggen hier in de kreukels, das niet normaal. Zo lig ik er op zondagmiddag nog niet een bij na een avondje stappen. Allemaal om geld te bedelen.
Hadden we eindelijk een kraampje gevonden met naturel Lays chips en cola zero, kwamen er van alle kanten van die smoezelige kindjes aanrennen. Wat een aanvaring op mijn chips en cola zeg... Ik was gelijk mijn eetlust kwijt en ik durfde zelfs mijn colaatje niet meer leeg te drinken...
Om over de chaos en het lawaai nog maar te zwijgen. Ik dacht dat Nepal chaos was, maar hier is het nog 10x zo erg. Overal ligt viezigheid en alles, letterlijk alles, is bedekt onder een flinke laag stof.

Bodghaya op zich is prachtig. Een heel bhoeddistisch stadje in een hindoeistische cultuur. Vol met kloosters en tempels en een geweldig groot bhoedda beeld. Zeker nu alles roodgekleurd is door alle monniken en nonnen. Ik kijk mijn ogen uit hier! Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe fucking jaloers ik ben op mezelf...
Nu op naar de Johnny Depp onder de bhoeddisten, tijd voor de middagpusja!

Ajoe!