K U T - siepiets (sorry oma)

Namaste,

Afgelopen donderdag ben ik na een uurtje vliegen weer in het warme Kathmandu geland, ik ben weer thuis! En gelukkig heb ik tot maandag om weer even lekker op te warmen na die kou in Tibet!

Tibet, Tibet, Tibet... Voor zover Nepal mijn hart nog niet gestolen heeft, is het nu toch echt verknocht aan Tibet. Wat een ongelofelijk, prachtig, mooi land! En dat terwijl Tibet het land van 2 gezichten is. Dit werd al duidelijk bij de grensoversteek vanaf Nepal. Eerst werden we gecontroleerd op Nepalse grond, toen voor de grensoversteek nog een keer. Midden op de brug, die we over moesten lopen werden we nogmaals tegen gehouden om gecontroleerd te worden. Eenmaal op Tibetaanse grond werden we nog 3x gecontroleerd op paspoorten, moesten al onze tassen geleegd worden en elk boekje, tot aan je dagboek toe, werd gecheckt op foto's van de Dalai Lama of op politieke gevoeligheden. Daarna moest je tas nog eens 3x door zo'n detector door en toen dat hele nare, ellendige gezeik eindelijk voorbij was kon ik met een gelucht hart zeggen dat ik in Tibet was! Onze Tibetaanse gids plantte ons in de bus en zei gelijk; "Regel nummer 1: over politiek en religie praten we alleen in de bus, alle andere vragen kun je me daarbuiten ook stellen". Dat was duidelijk. Na die nare sfeer bij de grensoversteek werd mijn, toch al o zo grote affectie jegens de siepiets AHUM, nog meer verkoeld. Wat een vies, smerig, kruiperig, ellendig, naar, KUTvolk. Sinds 1959 is Tibet zijn vrijheid verloren aan deze psychopaten, waarbij zelfs het vreedzaamste volk op aarde werd gedwongen om terug te vechten. Tibetanen mogen zelfs nog geen mug doodslaan omdat zij alle levende wezens dienen te respecteren alsof het hun eigen moeder is geweest. Wat een mooie gedachte is dat overigens! Maar sinds 2008 is het helemaal mis. De regels zijn verscherpt en de controle vanuit China is groot. Geen enkele Tibetaan heeft een paspoort, waardoor ze het land niet meer in en uit kunnen. Op vakantie kunnen zij alleen maar naar China. Nou, wat een gelukje, alsof je daar ooit dood gevonden wil worden. Tijdens onze tweede rit, richting Shigatse, zijn we 22x gestopt voor een controlepost; paspoorten laten zien, auto controleren, visa showen en dat allemaal op vastgestelde tijdstippen. Ben je te vroeg, moet je dus net zo lang wachten tot de aangegeven tijd. Overal moet toestemming om gevraagd worden, Tibetanen mogen over een jaar denk ik hun eigen kont niet eens meer afvegen zonder toestemming te vragen aan die ellendige kutsiepiets. Ik heb geen enkel goed woord meer over voor die kutlui. En als ik er goed bij nadenk, heb ik dat ook nooit gehad. Dit bezorgd me overigens wel echt hele slechte karma, dus ik weet nu al dat ik minimaal 50 rondjes rondom de tempel moet joggen zodra ik weer thuiskom in mijn lieftallige hok. Maar die rondjes neem ik voorlopig nog even voor lief. Al sinds 1959 leven de Tibetanen in onderdrukking, al 55 jaar! Het is hier een stilzwijgende oorlog waarbij China net als Duitsland is en Tibet de joden. En niemand die er ook maar een poot naar uitsteekt. Ik voelde me in die week al bedrukt en beklemd en durfde bijna niets te vragen over de politiek/ religie, uit angst dat mijn gids het dan met zijn leven moest bekroppen. Laat staan dat je een Tibetaan bent en NOOIT MEER IETS KUNT. KUTSIEPIETS.

Oké, genoeg geklaagd. Bhuddisten gaan altijd uit van het positieve, dus laat ik dat ook even doen. Die 50 rondjes doe ik maandag gelijk als ik voet aan wal zet.
Tibet dus, MEGAKOUD! Maar zo ontzettend mooi, dat je alle negatieve dingen eigenlijk al gelijk voor lief neemt. De Tibetanen en dan met name de Bhuddisten, ondergaan hun lot met verve. De mensen zijn vriendelijk, doorzetters en zo puur! Bijna van niemand kan je een leeftijd inschatten, met die fijne getinte koppies. De mannen zijn stoere indianen, met van die lange vlechten en grote winterjassen en de vrouwen lopen rond met versierde vlechtjes en gekleurde rokken. Prachtig! En ondanks de onderdrukking stralen ze vreedzaamheid en tevredenheid uit. Een volk om trots op te worden!
Wel merkte ik heel goed het hoogteverschil, klaporen, misselijk, licht in je hoofd en koppijn. Wat kon ik daar slecht tegen! En om de drie minuten moest ik natuurlijk weer pissen. Wat een gezeik... We zijn onszelf uiteindelijk maar de 3 muskePIS gaan noemen, want dat waren we zeker! En de gids en chauffeur hebben zo hard om ons zitten te lachen als weer eens van ons achter de bus gehurkt zat en de ander dat vastlegde op camera (foto's zijn privé). Wat een mooi stel was dat zeg! Sanne Duin zat al na 2 dagen vast aan de chauffeur, d'r sexy hubby... En ik was 'the honey' van de gids. En over Sanne Demmer, mn kloosterbuddy, werd flink gediscussieerd. Want aan wie moest zij gekoppeld worden?!
Tijdens de eerste lange rit richting Shigatse (zo'n 11u vanwege de vele controles en tussenstops) hebben we dan eindelijk de Mount Everest mogen spotten. Wat een indrukwekkend en inmens ding. Die resit dus bijna 9 kilometer de lucht in (8848km). En wat voel je je dan klein, ik in het bijzonder! De rust en sereniteit en de stilte omhullen je daar als een gillende keukenmeid. Adembenemend. Evenals het Yamdrok Tso. Een van de grootste meren van Tibet. Met zo'n heldere blauwe kleur dat je bijna niet weet of het nou echt of nep is. Maar echt is het zeker! Wat een pracht!
In Shigatse zijn we naar een megaklooster geweest. Hier wonen zo'n 700 monniken. De monniken worden 24u per dag bewaakt door mensen van de overheid en van de politie. Na een tijdje werden we als groep gevolgd door een Tibetaans ventje van ongeveer onze leeftijd. Naief dat we zijn, vonden we het wel grappig ('Hij wil zeker Engels leren') totdat onze gids vertelde dat hij een spion was. Dat ventje stond ons dus gewoon af te luisteren en in de gaten te houden, zodat als we het over politiek/ religie zouden hebben, hij ons aan zou geven bij de politie en overheid. Wat een smerige overloper! Tijdens ons bezoek aan dat klooster mochten wij als enigen, aanwezig zijn bij een Pusja. Geen enkele local mocht erbij zijn, maar wij hadden het geluk dat onze gids een binnedoorweggetje wist en we via die weg naar binnen mochten na toestemming van een monnik. Ik kreeg er kippenvel van, wat was dat mooi. Alle monniken zaten bij elkaar in hun gewaden, mantra's te mompelen en soms een gezang erdoor heen. Dan viel het 2 seconden stil en begon er weer opnieuw een mantra. Ik heb nog nooit zoiets moois meegemaakt, ik werd er helemaal stil van. Wat bijzonder en wat een geluk! Hebben we toch ergens goede karma van gekregen! Voor de lunch nam de gids ons mee naar een echt Tibetaans restaurantje, waar we, jawel, onze noodlesoep met stokjes moesten eten. Dat verliep natuurlijk vlekkeloos... Binnen 10 minuten waren de gids en chauffeur klaar en wij hadden met pijn en moeite net 3 happen naar binnen weten te werken. Waarbij dan ook nog eens de helft tussen je stokje vandaan weer terug in je soep viel...
Vanuit Shigatse zijn we doorgereden naar Gyatse, waar we in een nieuw hotel verbleven die precies die dag haar deuren opende. We werden feestelijk ontvangen met eten en thee. In Tibet is het de gewoonte om een slok te nemen, dan wordt je glas bijgevuld, nog een slok, weer bijgevuld, nog een slok en dan voor de laatste keer bijvullen en daarna mag je je hele glas naar achteren gieten. Dit zorgde natuurlijk voor voor de nodige muskepis-momentjes, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook hier werden we weer meegenomen naar een klooster, waar we voor het eerst oog in oog stonden met een nonnetje. Helemaal gerimpeld, een klein iel vrouwtje met kortgeschoren koppie. Op een gegeven moment kwam ze bij ons staan en pakte ze mn hand vast en toen kwam er toch een glimlach op dat gerimpelde gezicht. Geen tanden meer, maar alles straalde geluk uit. Vanuit haar tenen kwam dat geluk zo alles overnemen. Ik hoop dat ik later op haar mag lijken, gelukkig met de kleine dingen in het leven. Niet even zo'n lachje waarbij je ogen niet meedoen, maar gewoon vanuit je binnenste een geluk uitstralen waar je u tegen zegt.
Die nacht was het zo sterveskoud, dat ik als volgt in bed lag: mijn thermobroek had ik opgetrokken tot aan mijn tieten, mijn thermoshirt erin gepropt, tot aan mijn kin toe onder 3 dekbedden en mijn dikke wollen sjaal als burka om m'n kop. En dan durf ik te zeggen dat ik gewoon NOG STEEDS lag te blauwbekken. My lord, wat was het die nacht koud. En tot overmaat van ramp moest ik ook nog 6x mn bed uit omdat ik moest kotsen en schijten en alles tegelijk. Lang leve de curry's en het hoogteverschil! Maar dat mocht de pret ook niet drukken want de volgende dag zijn we dan eindelijk naar Lhasa vertrokken.
Nadat we in een paleisje mochten neerstrijken met heater en elektrische dekens, zijn we naar het Potala - paleis geweest. Waar zoals ik al vertelde, de Dalai Lama heeft gewoond! 56 jaar geleden liep daar gewoon de Dalai Lama daar en nu loop ik daar ook rond! Ik kon het gewoon bijna niet geloven. Ook hebben we, buiten de planning om, een bezoekje gebracht aan het zomer-paleis van de Dalai Lama; het Norbulingku-paleis. Hier heeft de Dalai Lama maar 2 jaar kunnen wonen en vanuit dit paleis is hij gevlucht. Omdat hij eigenlijk al niet weg kon, heeft hij zich, samen met zijn medemonniken, vermomd als Engelse legermannen en is hij op deze manier weten te ontkomen aan de KUTSIEPIETS. Sinds die tijd woont hij dus al in ballingschap in India, de arme man. In het zomer-paleis stonden de koetsen gestald die ook in 7 years of Tibet te zien zijn! KWIJLMOMENTJE.
Helaas hebben we geen bezoekje meer binnen het nonnenklooster kunnen realiseren. Op het moment dat we wilden gaan, hebben we een asociale powernap van wel 2u gedaan en toen was het klooster al dicht. Wel hebben we de volgende dag even snel een kiekje van binnen genomen waarbij je dus allemaal vrouwen in rokken met kaalgeschoren haren zag. Wat wel een bijzonder gezicht was!
Ook zijn we de laatste dag nog naar een klooster geweest waar je een kaartje af kon geven voor iemand die ziek of overleden was zodat de monniken tijdens een Pusja voor deze mensen kunnen bidden. Ook ik heb een kaartje laten schrijven, waarbij de naam in het Tibetaans in gouden letters werd opgeschreven. Daarna moest ik klokgewijs rondom de Bhudda heenlopen en het kaartje afgeven aan een monnik. De gids vertelde dat zodra zij Pusja hebben, het naamkaartje gepakt wordt er voor deze persoon gebeden wordt en het kaartje daarna verbrand wordt. Ik hoop dat het helpt! Wie weet!

Voor degenen die Tibet op hun bucket list hebben staan kan ik alleen maar zeggen; GA HET DOEN! Nu is het nog vrij Tibetaans en het is elke cent die je ervoor betaald waard!
Als afsluiten hebben we gisteren in het appartement van Kathmandu 7 years in Tibet gekeken. Je bekijkt die film nu zo anders! Het is zoveel intenser om die strijd tegen de Chinezen te zien. Hoewel we alledrie zaten te gillen bij de scenes in het Potala-paleis. DAAR LIEPEN WIJ TWEE DAGEN GELEDEN OOK, OOOH MY LORD, BRAD PITT LOOPT OP DIE STIJLE ENGE TRAP, DAAR HEBBEN WE DIE FOTO MET DAT TRADITIONELE FAMILIE GENOMEN...
Ondanks de kou en ondanks de onderdrukking is het een van de mooiste landen waar ik ooit geweest ben. En dan heb ik nog niet eens alles verteld van die ene week dat ik er heb mogen zijn!

Het is allang bedtijd geweest, dus de hoogte tijd om Shuva Ratri te zeggen!