S.O.S., Elk nadeel heb z'n voordeel.

Namaskar!

Lieve lui, op eerste kerstdag even een mooi verhaaltje van mijn kant. Ga er even voor zitten want het is me nog al een verhaal.
Afgelopen maandag zouden kloosterbuddie en ik na een bijzondere anderhalve week vertrekken uit Bodhgaya.
De laatste dag van de pusja (zondag) was een hele happening. We kregen goodiebags, Karmapa zat weer prinsheerlijk op zijn troon en iedereen gooide elkaar onder met bloemetjes. Als ik er aan terugdenk, zonder mijn huidige situatie daarbij te betrekken, kan ik er weer warm van worden. De hele tempel werd verlicht door gele, oranje en rode bloemblaadjes en het rook heerlijk.
Die avond zijn Sanne en ik uit eten geweest met Karma Lexi, in een plaatselijk restaurant waarvan we eigenlijk niet wilden weten hoe ons eten geserveerd zou worden. Heerlijk gegeten en Lexi vertelde ons ondertussen dat we de volgende dag, maandag dus, tussen 19-20u zouden vertrekken vanuit het klooster. Omdat de planning hier nooit zo nauw genomen wordt en wij inmiddels geleerd hebben om het los te laten hebben we niet om verdere uitleg gevraagd.
Stipt als we zijn hebben we om half 6 een afskijtdinertje met Elton gedaan. Julian lag ziek in bed, arme jongen. Een uurtje later kwamen we aan bij het klooster. Grappig genoeg had ik die middag nog tegen Sanne gezegd: 'We hebben de hele dag nog geen van onze skatjes gezien, is dat een goed of slecht teken?!'. We liepen de poort door en een heel naar gevoel bekroop me, ik keek Sanne aan en ik wist gelijk; fuck. Het klooster lag er verlaten bij, van de drukte die er de afgelopen dagen heerste was weinig meer over. Tegen beter in liepen we richting onze slaapzaal waar we vanaf een afstandje al konden zien dat er geen licht brandde. Ik werd nog een beetje banger van binnen. Eenmaal bij onze slaapzaal aangekomen was alles donker, al onze spullen waren weg en er was nergens een non, monnik of briefje te bekennen. EN WEER TEGEN BETER WETEN IN, hebben we van 18.30u tot 22.30u op onze monniken zitten wachten. Die, natuurlijk, niet op kwamen dagen.
Geloof me, ik ben niet snel bang, maar in Bodhgaya wil je niet als blank meisje 's avonds laat over straat zwalken. Zoekend naar een guest house. Gelukkig wisten we dat de mannen uit Tibet een goed guest house hadden en ook waar dat zat. Dus met knikkende knietjes een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel heb ik zitten duimen dat we nog een kamer konden krijgen op dat tijdstip en dat er uberhaupt nog een kamer vrij was.
Het gelukje van die avond: er was een kamer vrij, die ook nog eens niet zo duur was. Even snel die mannen geappt en die kwamen net aanlopen toen wij aankwamen bij onze kamer.
Ik heb al vanaf het begin van mijn reis de vraag gekregen of ik thuis/ Roland mis en ik heb altijd een teleurstellend antwoord moeten geven. Maar ik zag die koppen, ik voelde me verloren en ik kon er niet bij met mn kop waarom die monniken er niet waren, dus ik heb mijn eerste mental breakdown momentje gehad. 2 tellen janken; 'IK WIL NAAR HUIHUIHUUUUUIS' en toen kon ik mezelf weer oprapen. Op FB hadden we inmiddels gezien dat onze swaggermonnik tegen 17u een update had geplaatst dat hij onderweg naar huis was. Elke monnik die we op FB hadden hebben we gelijk bericht gestuurd in de hoop een antwoord terug te krijgen.
Toen ik eenmaal uitgejankt was, begon Sanne daarna. Hepie en Hepie waren het weer eens roerend eens. Kutleven. Maar goed, de monniken zijn dus weggegaan uit India zonder ons mee te nemen. Even later hoorden we via FB dat ze onze baggage wel meegenomen hadden. Nou toen heb ik Karma Lexi en alle monniken, behalve buurman want ik weet zeker dat hij voor de bus is gaan liggen, lopen vervloeken.
Julian, de Engelsman, was ongeveer nog bozer als dat wij waren en in zijn plat Engelse accent: 'Im so fucking angry, oooh Im so pissed', kon ik weer een beetje lachen als een boer met kiespijn. Lief als de mannen zijn kwamen ze niet veel later aan met wc-papier, water, tandpasta en mannendeo. Met onze vingers onze tanden gepoetst en naar bed. Om de minuut wisselden we elkaar af: 'ze zijn gewoon zonder ons weggegaan', 'hoe kunnen ze ons nou niet meenemen en onze baggage wel'. Ik was er zo klaar mee dat ik tegen Sanne zei; laten we kerst vieren in Delhi, die kutmonniken kunnen me gestolen worden. SKIJT. 'OKE DEAL' zei Sanne.
Volgende dag naar een agency om diezelfde dag nog een vlucht naar Delhi te boeken. Met het geluk aan ons zijde dat die mannen ook die dag vlogen, moest het nu goedkomen. Maar, de vlucht boeken ging wat minder soepel dan gehoopt en de enige vlucht die nog 2 plekjes beschikbaar had was duurder dan gehoopt en we MOESTEN gelijk de taxi in. Met baggage waar menig backpacker jaloers op zou zijn: allebei 1 plastic tasje met een tandenborstel (kerstcadeautje van Julian), tandpasta, 1 fles water, een zakje chips, shampoo, een mannendeo en een mascara op naar Patna waar onze vlucht om 17u zou vertrekken.
De rit naar Patna was ongeveer nog erger dan achtergelaten worden door de monniken in Bodhgaya. De taxichauffeur, zo trots op zijn auto dat alles van binnen nog in het plastic zat werd aangereden door een truck.Hij barstte bijna in janken uit en ik kon wel zo'n beetje met hem meedoen. ZAT ER OPEENS EEN TRUCK BIJNA TEGEN MIJN KONT GEDRUKT. Maar alsof dat niet erg genoeg was, stonden we niet veel later in de file. Het werd half 4, het werd 16u en 45minuten van tevoren zou de check-in sluiten, het werd 16.15u het werd zelfs half 5. Sanne zei niks meer en ik kon niet meer stil zitten. Om 16.35u kwamen we aan op het vliegveld in Patna. We hebben gerent alsof ons leven er van af hing (en dat was ook wel een beetje zo), en met een lief lachje konden we THANK BHUDDA nog inchecken. Vlucht gehaald: check.
In Delhi zouden we opgewacht worden door Julian en Elton aangezien die een uur eerder als ons zou arriveren, maar die, hoe kan het ook anders, waren nergens te bekennen. Op de borden was niks te vinden, wifi was er niet en niemand wist waar de vlucht vanuit Gaya aan was gekomen. Toen we eindelijk contact hadden weten te leggen hebben we gescheiden van elkaar een taxi genomen naar het hotel.
De taxi die ons aangesmeerd werd, hebben we maar niet meer genomen. En dus met vertraging op naar het hotel, die we volgens de taxichauffeur niet met de auto konden bereiken. OOK DAT NOG. Ik kon niet eens meer reageren, als ik maar als de sodemieter bij dat kuthotel kwam.
Daar eenmaal aangekomen werden we opgevangen door onze nieuwe helden. En het hotel, aaaah je kon me op dat moment niet blijer maken. Een kingsize bed, een waterval douche, een heater, een kussen en Wi-Fi. HALLO HEMEL, IK HEB JE GEMIST NA DAT MATJE OP DE GROND. Sanne en ik konden ons geluk niet op. Hier blijven we minimal tot na de kerst. EVEN BIJKOMEN van alle ellende.
Met mijn ene setje kleding heb ik eergisteren, met kerstavond, een nieuw setje gekocht, onze living the low ervaring moet nu niet opeens een living the high life worden. Dat gaat natuurlijk een beetje tegen het avontuurprincipe in. Maar 1 nieuw setje voor kerst, nieuwe onderbroeken en sokken was nu een hoognodige must in plaats van overbodige luxe. In de shoppingmall hebben we ons eens even lekkert uitgeleefd en na 2 maanden niet kunnen mediteren omdat we alleen maar aan een big mac konden denken; heb ik op kerstavond JAWEL, GEDINERT BIJ DE MAC DONALDS. Merry Christmas!!!!
Gisteren hebben we de jongens verrast met een kerstcadeautje en zijn we 's ochtends vroeg in de tuktuk naar de Starbucks gereden om muffins en taart te halen. De avond ervoor hadden we al 2 kleine Bhoeddaatjes in de pocket (van de Kloosterbuddies, ook al voelen we even de connectie niet op dit moment). Ook zij hadden een cadeautje voor ons gekocht: een hele tas vol met shampoo, bodylotion, chocolade, face washjes en een maskertje. De kerststemming begon er eindelijk in te komen!
Daarna hebben we een sighseeing Delhi gedaan: Red Fort, India Gate, Old Delhi, Jamal Majid Moskee en langs een Sikhtempel (niet de goede, dus morgen gaan we naar de ekte-ekte). Morgen de rest van Delhi. En daarna gaan we wel weer eens bekijken of we zin hebben om terug te gaan naar de monniken. DE LIJAAAHS.
Maaaaar, zoals meneer Cruijff altijd zo mooi kan zeggen: Elk nadeel heb zn voordeel en wij hebben dinsdag van ons nadeel even een voordeel gemaakt. Piet, Tiny, Simone en A. Kok kunnen weer trots op ons zijn. Voordat ik wegging had ik nooit gedacht om kerst te vieren in Delhi en nu zit ik hier in Delhi met een survivalpakket waar je u tegen zegt, maar ik zou het voor geen goud willen missen.

Dus als goede Bhoeddist; lieve monnikjes, bedankt dat jullie ons moederziel alleen hebben achtergelaten in India, we hadden het niet beter kunnen treffen! Al dacht ik daar maandagavond even anders over...

Dan voor nu: voor iedereen die geen FB heeft maar wel mijn blog leest: Nog hele fijne feestdagen in het koude kikkerland. En een heel gelukkig 2015! Dat al jullie wensen en dromen maar in vervulling mogen gaan. Want ik kan je zeggen, mijn droom is nog mooier dan ik ooit gedacht had!

DIKKE KUS VANUIT DELHI!
(Ook namens mn allerbeste kloosterbuddie ever en onze mannen)