Chhimenki.

Namaste!

Afgelopen dinsdag zijn Sanne en ik weer terug gegaan naar ons klooster. Na een heerlijk weekendje niet eten, alleen maar slapen en naar de wc rennen, was het wel weer eens de hoogste tijd!
Eerst moesten we op de vroege ochtend onze bus naar Sankhu (=Saakoe) vinden. WAT EEN CHAOS OP DE VROEGE OCHTEND. Als ik er aan terugdenk word ik bijna weer chago, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een aantal keer gelanceerd te worden in die bus, voelde ik mijn buik zich alweer 6x omdraaien. Wat niet zo'n goed teken was. Gelukkig bleef het alleen bij omdraaien en kwam de volgende beproeving; "de berg op". Geloof me, dat kippenendje naar boven was echt een hel. Ik kwam hem gewoon niet op. Ik heb 3x uit moeten puffen, iets wat we normaal met een kwartiertje gepiept hebben duurde nu dus een dik halfuur. Wauw, wat een ellende. Voortaan toch even wat meer eten voordat ik die berg op moet... En na m'n berg flink uitgescholden te hebben, want ja, je moet toch wat; werd ik bovenaan opgevangen door mn Chhimenki (buurman). Mn schatje stond me breedlachend op wachten. En in zijn beste engels: Nepali class NO, English class YESSSSS, big smile. Ik was gelijk mijn helse bergervaring vergeten en chago was ik op slag ook niet meer. Wat zit ik toch op een bijzondere plek!!! Na Chhimenki kwam de tweeling mijn dag nog even beter maken. Met die vriendelijke koppies en hun big smiles. Yep, dat worden nog een stel hartenbrekers, tenzij ze in het klooster blijven natuurlijk.
Deze week zijn we begonnen met het thema: 'Wie ben ik?', helaas geen Puk bij de hand, maar ik heb een hoop opgestoken bij Haas en Kikker. Dus, ik pas dat gewoon lekker toe. Beetje MWidW, beetje gesprekjes oefenen, beetje liedjes zingen, de hele mikmak.
We hebben deze week alles van het hoofd besproken en de volgende dag hebben we de kinderen een zelfportret laten maken. Papier en kleurpotloden gekocht, want die konden we niet vinden. En zenuwachtig dat ze deden, zodra er een lijntje op papier stond werd die gelijk weer uitgegumd. Er werd druk overlegd, weer gegumd, nog meer overleg, nog meer gegumd. Maar uiteindelijk waren ze geconcentreerd bezig. Het eindresultaat is prachtig, werkelijk waar. Kennen jullie het boek van Roald Dahl, 'De heksen'? Zo zag de tekening van mn Chhimenki er ongeveer uit. Maar dan wel met een rode rok en gele blouse. En trots dat ze waren, wauw, alsof ze Picasso himself waren. Ik heb ze allemaal opgehangen in het klaslokaal. Iedereen heeft zijn naam erboven geschreven, wat voor mn Chhimenki (Karma Toshi) en Gangnamstyle (Karma Nima Sanghé) nogal een opgave is. Tosti en NmiS, maar ze proberen het in ieder geval!
Ook hebben we de kinderen "Hoofd, schouders, knie en teen" geleerd, maar dan op zijn Engels en willen ze allemaal de laatste 5 minuten van de les maar al te graag "Commando Pinkelen". Helemaal los gaan ze, zingend lopen ze de les uit, de fanatiekelingen.
Ik heb ook mijn eerste ervaring, beter gezegd aanvaring, met de apen gehad. Ja, enig was dat... Ik liep met een tasje met boeken en een tasje met mijn overgebleven ontbijt terug naar mn lieftallige hok. Sanne achter me aan hobbelend, worden we ingesloten door een kudde apen, 15 van die dingen, met jonkies. Dus ik zei al; 'euhm San...' EN HOP! Die aap met jonkie komt op me afgestormt en doet een graai naar mn tasje. Ik gillen jonge OOH MY FUCKING LORD, OOH MY GOD, OOOH WAT EEN HEL, OOH MY GOD. En rennen als een malle. Sanne erachteraan OH MIJN GOD, OH MIJN GOD. Ja, leuk momentje weer. Maar mijn boeken lagen daar dus nog, bij die stinkbeesten. Die daar een beetje triomfantelijk al mijn boeken uit dat tasje gooiden en er een beetje in begonnen te bladeren. Stonden we daar te jammeren. Sanne, als held, zou het wel even filmen. Ja, tot ze te dichtbij kwam en die aap daar niet van gediend was. Die draaide zich vliegensvlug naar Sanne om en kwam op haar af. Ik stond het allemaal van een afstandje te bekijken, komt Sanne er weer aangerend: FOK FOK FOK, OH MIJN GOD, OH MIJN GOD. Gingen we weer hoor. Ik hoef niet bang te zijn dat ik hier niet aan sporten toekom hoor...
Maar we hebben het overleefd, wat een gelukje.
Vrijdag is voetbaldag en al de hele week werden we meegevraagd door al die kleine apekoppies. Dus nu was er geen ontkomen meer aan. Chhimenki was ziek, zelfs een brede glimlach kon er niet van af, dus na een ziekenbezoekje, op naar het voetbalveld. Echt overal kwamen monniken vandaan, niet in gewaad zoals we ze elke dag zien, maar in heuse voetbaltenues. Korte broek, shirtje erboven, sommigen hadden zelfs voetbalschoenen. Ik heb me kapot gelachen, dan zijn het opeens van die jochies met spillebenen. En fanatiek dat ze waren. En elke keer schoot er weer één die bal de berg af en hoptte er weer een dat ravijn in om die bal te halen. Berggeiten zijn het, denderen die berg op en af alsof het niks is. EN IK DOE DAAR DAN EEN HALFUUR OVER.
De tweeling, breed lachend en de enige swaggermonnik die ik ken, Norbu Chering (you can call me Ronaldo miss) vonden het wel wat. De juffies als publiek. Die werden nog een tandje fanatieker. Voor degenen die Facebook hebben; Norbu Chering heeft me op de een of andere manier gevonden, we zijn nu vrienden. Dus wie graag kennis wil maken met de enige swaggermonnik, zoek hem ff op. Petje op, baseballshirt aan, rok eronder. Kan niet missen.
Voor nu ga ik even heerlijk genieten van een warme douche (in het klooster kan je, als je geluk hebt omdat er water is, 1x douchen), een zitwc, een boterhammetje met ei als ontbijt en vanavond een heerlijke pizza. Verder ga ik niks anders doen als in de zon zitten, boodschappen halen en aftellen. WANT OVER 2 WEKEN GA IK NAAR TIBET!!!