Nederland, oh Nederland.
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
15 November 2014 | Nepal, Kathmandu
Namaste!
Vandaag precies een maand geleden ben ik geland op het vliegveld van Kathmandu. Een maand geleden... Wauw! Het voelt alsof ik hier al veel langer ben en als ik er aan denk dat ik over 2 maanden alweer naar huis ga, moet ik bijna janken. Ik wil niet meer naar huis!
Ik mis mijn schatjes in het weekend al, en dan zie ik ze 2 dagen niet. Hoe moet dat straks dan wel niet, dan moet ik eerst kutafscheid nemen en daarna zie ik ze misschien wel nooit meer... Wat een drama!! Maar voorlopig probeer ik die gedachte zo ver mogelijk weg te drukken. Zo ver is het nog lang niet! GELUKKIG.
Vanaf afgelopen dinsdag zijn we begonnen met de priveles aan Thutop. En wat voor priveles, een flinke wake-up call, goeieeeeeemoggel om 8.00u. Hij schotelde ons een boek voor over de dood. Lekker gezellig, op de eerste priveles (en de vroege ochtend). Maar hoe alles in dat boek beschreven wordt, dat zouden wij allemaal kunnen zijn. Iedereen is zo druk bezig met plannen maken, dat er niet toegekomen wordt aan het onderwerp "de dood". Voor je het weet is het te laat, en dan ben je nergens meer met al je plannen. Ik was gelijk wakker hoor.
Maar goed Thutop dus, een monnik van 20, woont er al sinds zijn 11e en het is echt zonde van zo'n mooie vent. Heel bescheiden, met een zeer innemende lach en een paar donkere kijkers. Hij doet me soms een beetje aan Cedrik denken. Die was ook zo bescheiden en die had ook zo'n innemende lach.
Nu is het zo: onze wc is beneden, het klaslokaal is boven, nog meer naar boven wonen de oudere monniken en dus ook meneer Thutuop. Nu moest ik dus plassen en sinds afgelopen week hebben we de wc boven ontdekt. Om akward-momentjes met de oudere monniken te voorkomen, heb ik mezelf voorgenomen om te gaan zingen als ik daar op de wc zit. Zodat ze weten dat er een meisje in het vertrek is. EN DE AKWARD-MOMENTJES DUS VOORKOMEN KUNNEN WORDEN. Ik kom dus 'Guus-Meewis-zingend' die wc uithobbelen en ik hoor iemand aan komen lopen. Ik denk 'Oke, door blijven zingen', wat ik dus ook doe en ik denk ook nog: 'rustig blijven, gewoon je handen wassen, niks aan het handje'. Nouuuuu, dat denk ik niet meer. Nog voordat ik bij de kraan was, stond meneer Thutop daar MET ALLEEN EEN KORTE BROEK AAN. Hallo Thutop... Dat hadden we niet afgesproken. Wij zouden beleefd doen en ons netjes kleden (schouders en knieeen bedekt), maar dan moet jij dat natuurlijk ook wel even doen he. Lekker akward, hij stond een beetje schaapachtig te lachen en ik kon alleen maar uitbrengen: ... Haaj... en toen liep ik kalmpjes (OH MY GOD, WAT EEN HEL, WAT EEN KUTLEVEN) verder guus-meewis-zingend terug naar beneden. Sanne moest janken van het lachen om me, maar ik vond het zo grappig niet. De volgende ochtend moest ik namelijk weer heel serieus over de dood praten.
Maar de mooiste dag van de week blijft toch de vrijdag: Voetbaldag. Wat kijken die aapies daar de hele week naar uit zeg. Ook deze vrijdag moesten we weer komen aanmoedigen en om een beetje de boel te zieken, wierp ik me op een gegeven moment in het spel. Het hele spel viel stil, geen van de monniken wist raad met zichzelf en ze begonnen een beetje zenuwachtig te lachen. Dus nadat ik de bal overspeelde naar Ang Dawa ("de engerd"), konden ze met een gerust hart weer zonder mij verder spelen. Ooh, wat heb ik me kapot gelachen om m'n helden zeg. Als ik er nu aan terug denk dan moet ik weer lachen.
Tijdens de voetbal kwam m'n allergrootste schat van het klooster bij ons zitten. Chhimenki, deelde zijn bamisoep met ons (hij at het als chips) en stond aan de zijlijn met ons te voetballen. Hij is een beetje de underdog in het klooster, wordt wel ingedeeld in een team, maar zit altijd op de reservebank. Iedereen steekt de draad met hem, maar hij laat zich er nooit door uit het veld slaan. Hij is altijd vrolijk, lacht altijd zijn brede glimlach en helpt iedereen. Hoe onaardig ze ook tegen hem zijn, hij schept voor iedereen eten op, zorgt voor Sanam Toshi (Lobbes) en is bezorgd om ons als we niet op tijd bij het eten zijn. Vorige keer stond ik onder de douche en het was thee-tijd. Wie klopt er aan op mijn deurtje; Chhimenki, miss!! Tea!! Tea!! Come!! Come!! De schat.
Nu ben ik hier dus een maand en heb ik Nederland verlaten met de hoop dat ik terug zou komen met wat meer waardering voor ons kikkerlandje. Helaas moet ik jullie mededelen dat ik alleen nog maar meer neerkijk op Nederland. In Nederland draait alles alleen maar om geld, status, geld, macht en nog meer geld. Wij kunnen niet genieten van de kleine dingen, want we zijn nooit tevreden. We willen altijd meer, moeten altijd beter zijn dan onze buurman. De een loopt in nog mooiere kleren dan de ander en zodra je geen maatje 34 hebt, voldoe je niet aan het ideale beeld. Ons aller Markie speelt er mooi op in met zijn kapitalistische partij. Het welzijn van de burgers boeit hem geen fuck zolang zijn kont maar afgeveegd wordt en zijn rekening gespekt. Ik leef nu al een maand in een hok van 4x4m, dat hok moet ik delen met Sanne. Ik schijt boven een gat in de grond en afgelopen week had ik het geluk dat ik 3x kon douchen. Maar ik ben in deze hele maand nog geen één keer chago geweest, een dipdag gehad heb of dat ik geen zin had om naar school/ werk te gaan. Ik eet, slaap en poep op dezelfde manier als dat iedereen hier doet en het gaat er niet om of ik er mooier en leuker uit zie als Sanne. Hier ben ik gewoon Myrthe, net zoals Toshi, Toshi is en Nima, Nima.
De hedendaagse kinderen in Nederland weten zichzelf niet meer te vermaken zonder iPad of playstation 3/4, weet ik veel hoeveel. Hier wordt er naar toe geleefd om te kunnen voetballen. Met een bal die om de haverklap in het ravijn ligt of na 3x trappen weer opnieuw opgepompt moet worden. Maar het enige wat mijn schatjes uitstralen op de voetbaldag is geluk. Je kunt ze niet blijer maken met de voetbaldag en ze zijn er ook tot aan de lunch toe zoet mee. De lach, die bij iedereen al zo groot is, wordt zover dat mogelijk is nog een stukje groter.
De participatiesamenleving waar ons aller Marrkie zo graag naar toe wil werken?! Nepal IS participatiesamenleving. Daar kunnen wij als materialistische Nederlanders nog eens wat van leren. Kom je bij het ene winkeltje waar niemand een woord Engels spreekt, dan wordt het vrouwtje van 3 winkeltjes (die hetzelfde verkoopt) erbij gehaald en die komt dan nog ook. Geloven en het verschil in tradities botsen hier niet met elkaar. Ben je een hindoeist, prima, ben je Bhoeddist ook goed. Vieren ze de ene dag Pusja (voor de Bhoeddisten), wordt de volgende dag de koe geeerd (voor de Hindoeisten) en dat kan gewoon. Daar doet niemand moeilijk over hier. Het respect naar elkaar toe is groot. Tradities worden van alle partijen in ere gehouden en niks daar in is te gek. In Nederland heerst er steeds meer rassenhaat, tradities van verschillende culturen worden niet meer getolereerd. Nee, daar moet over gediscussierd worden wat alleen de kloof maar vergroot tussen de verschillende culturen. En dan heb je ook nog een Minister -president die zijn oren laat afhangen naar alles wat Amerika zegt of doet. Is dat het land waar ik als, geboren en getogen, Nederlander dan trots op moet zijn?
Geef mij dan maar liever het gemak van Nepal, waar respect en tolerantie naar elkaar toe in hoog vaandel staat. En er zijn nog genoeg dingen waar Nepal aan moet werken, daar niet van. Maar op dat materialistische gebeuren en het altijd maar beter willen zijn dan een ander, daar begin ik een beetje van te kotsen.
Maar ik kom gewon nog terug naar dat kikkerlandje op 29 januari hoor, wees maar niet bang. Maar ik kom hier nog eens tot goede inzichten ;).
Vandaag ga ik lunchen met Eric Esche, een man die ik op de Swan Market in Rotterdam heb ontmoet. Hij heeft een kindertehuis in Nepal en hierdoor raakten we aan de praat. We hebben sindsdien mailcontact gehouden en dit weekend is hij in Kathmandu. Hij neemt me, samen met zijn vrouw, mee naar het lekkerste restaurant van Kathmandu, dus ik ben benieuwd! Wat een giller om elkaar hier dan weer tegen te komen!
Voor jullie allemaal een fijn weekend (in de kou haha), ik ga van het zonnetje genieten...
Vandaag precies een maand geleden ben ik geland op het vliegveld van Kathmandu. Een maand geleden... Wauw! Het voelt alsof ik hier al veel langer ben en als ik er aan denk dat ik over 2 maanden alweer naar huis ga, moet ik bijna janken. Ik wil niet meer naar huis!
Ik mis mijn schatjes in het weekend al, en dan zie ik ze 2 dagen niet. Hoe moet dat straks dan wel niet, dan moet ik eerst kutafscheid nemen en daarna zie ik ze misschien wel nooit meer... Wat een drama!! Maar voorlopig probeer ik die gedachte zo ver mogelijk weg te drukken. Zo ver is het nog lang niet! GELUKKIG.
Vanaf afgelopen dinsdag zijn we begonnen met de priveles aan Thutop. En wat voor priveles, een flinke wake-up call, goeieeeeeemoggel om 8.00u. Hij schotelde ons een boek voor over de dood. Lekker gezellig, op de eerste priveles (en de vroege ochtend). Maar hoe alles in dat boek beschreven wordt, dat zouden wij allemaal kunnen zijn. Iedereen is zo druk bezig met plannen maken, dat er niet toegekomen wordt aan het onderwerp "de dood". Voor je het weet is het te laat, en dan ben je nergens meer met al je plannen. Ik was gelijk wakker hoor.
Maar goed Thutop dus, een monnik van 20, woont er al sinds zijn 11e en het is echt zonde van zo'n mooie vent. Heel bescheiden, met een zeer innemende lach en een paar donkere kijkers. Hij doet me soms een beetje aan Cedrik denken. Die was ook zo bescheiden en die had ook zo'n innemende lach.
Nu is het zo: onze wc is beneden, het klaslokaal is boven, nog meer naar boven wonen de oudere monniken en dus ook meneer Thutuop. Nu moest ik dus plassen en sinds afgelopen week hebben we de wc boven ontdekt. Om akward-momentjes met de oudere monniken te voorkomen, heb ik mezelf voorgenomen om te gaan zingen als ik daar op de wc zit. Zodat ze weten dat er een meisje in het vertrek is. EN DE AKWARD-MOMENTJES DUS VOORKOMEN KUNNEN WORDEN. Ik kom dus 'Guus-Meewis-zingend' die wc uithobbelen en ik hoor iemand aan komen lopen. Ik denk 'Oke, door blijven zingen', wat ik dus ook doe en ik denk ook nog: 'rustig blijven, gewoon je handen wassen, niks aan het handje'. Nouuuuu, dat denk ik niet meer. Nog voordat ik bij de kraan was, stond meneer Thutop daar MET ALLEEN EEN KORTE BROEK AAN. Hallo Thutop... Dat hadden we niet afgesproken. Wij zouden beleefd doen en ons netjes kleden (schouders en knieeen bedekt), maar dan moet jij dat natuurlijk ook wel even doen he. Lekker akward, hij stond een beetje schaapachtig te lachen en ik kon alleen maar uitbrengen: ... Haaj... en toen liep ik kalmpjes (OH MY GOD, WAT EEN HEL, WAT EEN KUTLEVEN) verder guus-meewis-zingend terug naar beneden. Sanne moest janken van het lachen om me, maar ik vond het zo grappig niet. De volgende ochtend moest ik namelijk weer heel serieus over de dood praten.
Maar de mooiste dag van de week blijft toch de vrijdag: Voetbaldag. Wat kijken die aapies daar de hele week naar uit zeg. Ook deze vrijdag moesten we weer komen aanmoedigen en om een beetje de boel te zieken, wierp ik me op een gegeven moment in het spel. Het hele spel viel stil, geen van de monniken wist raad met zichzelf en ze begonnen een beetje zenuwachtig te lachen. Dus nadat ik de bal overspeelde naar Ang Dawa ("de engerd"), konden ze met een gerust hart weer zonder mij verder spelen. Ooh, wat heb ik me kapot gelachen om m'n helden zeg. Als ik er nu aan terug denk dan moet ik weer lachen.
Tijdens de voetbal kwam m'n allergrootste schat van het klooster bij ons zitten. Chhimenki, deelde zijn bamisoep met ons (hij at het als chips) en stond aan de zijlijn met ons te voetballen. Hij is een beetje de underdog in het klooster, wordt wel ingedeeld in een team, maar zit altijd op de reservebank. Iedereen steekt de draad met hem, maar hij laat zich er nooit door uit het veld slaan. Hij is altijd vrolijk, lacht altijd zijn brede glimlach en helpt iedereen. Hoe onaardig ze ook tegen hem zijn, hij schept voor iedereen eten op, zorgt voor Sanam Toshi (Lobbes) en is bezorgd om ons als we niet op tijd bij het eten zijn. Vorige keer stond ik onder de douche en het was thee-tijd. Wie klopt er aan op mijn deurtje; Chhimenki, miss!! Tea!! Tea!! Come!! Come!! De schat.
Nu ben ik hier dus een maand en heb ik Nederland verlaten met de hoop dat ik terug zou komen met wat meer waardering voor ons kikkerlandje. Helaas moet ik jullie mededelen dat ik alleen nog maar meer neerkijk op Nederland. In Nederland draait alles alleen maar om geld, status, geld, macht en nog meer geld. Wij kunnen niet genieten van de kleine dingen, want we zijn nooit tevreden. We willen altijd meer, moeten altijd beter zijn dan onze buurman. De een loopt in nog mooiere kleren dan de ander en zodra je geen maatje 34 hebt, voldoe je niet aan het ideale beeld. Ons aller Markie speelt er mooi op in met zijn kapitalistische partij. Het welzijn van de burgers boeit hem geen fuck zolang zijn kont maar afgeveegd wordt en zijn rekening gespekt. Ik leef nu al een maand in een hok van 4x4m, dat hok moet ik delen met Sanne. Ik schijt boven een gat in de grond en afgelopen week had ik het geluk dat ik 3x kon douchen. Maar ik ben in deze hele maand nog geen één keer chago geweest, een dipdag gehad heb of dat ik geen zin had om naar school/ werk te gaan. Ik eet, slaap en poep op dezelfde manier als dat iedereen hier doet en het gaat er niet om of ik er mooier en leuker uit zie als Sanne. Hier ben ik gewoon Myrthe, net zoals Toshi, Toshi is en Nima, Nima.
De hedendaagse kinderen in Nederland weten zichzelf niet meer te vermaken zonder iPad of playstation 3/4, weet ik veel hoeveel. Hier wordt er naar toe geleefd om te kunnen voetballen. Met een bal die om de haverklap in het ravijn ligt of na 3x trappen weer opnieuw opgepompt moet worden. Maar het enige wat mijn schatjes uitstralen op de voetbaldag is geluk. Je kunt ze niet blijer maken met de voetbaldag en ze zijn er ook tot aan de lunch toe zoet mee. De lach, die bij iedereen al zo groot is, wordt zover dat mogelijk is nog een stukje groter.
De participatiesamenleving waar ons aller Marrkie zo graag naar toe wil werken?! Nepal IS participatiesamenleving. Daar kunnen wij als materialistische Nederlanders nog eens wat van leren. Kom je bij het ene winkeltje waar niemand een woord Engels spreekt, dan wordt het vrouwtje van 3 winkeltjes (die hetzelfde verkoopt) erbij gehaald en die komt dan nog ook. Geloven en het verschil in tradities botsen hier niet met elkaar. Ben je een hindoeist, prima, ben je Bhoeddist ook goed. Vieren ze de ene dag Pusja (voor de Bhoeddisten), wordt de volgende dag de koe geeerd (voor de Hindoeisten) en dat kan gewoon. Daar doet niemand moeilijk over hier. Het respect naar elkaar toe is groot. Tradities worden van alle partijen in ere gehouden en niks daar in is te gek. In Nederland heerst er steeds meer rassenhaat, tradities van verschillende culturen worden niet meer getolereerd. Nee, daar moet over gediscussierd worden wat alleen de kloof maar vergroot tussen de verschillende culturen. En dan heb je ook nog een Minister -president die zijn oren laat afhangen naar alles wat Amerika zegt of doet. Is dat het land waar ik als, geboren en getogen, Nederlander dan trots op moet zijn?
Geef mij dan maar liever het gemak van Nepal, waar respect en tolerantie naar elkaar toe in hoog vaandel staat. En er zijn nog genoeg dingen waar Nepal aan moet werken, daar niet van. Maar op dat materialistische gebeuren en het altijd maar beter willen zijn dan een ander, daar begin ik een beetje van te kotsen.
Maar ik kom gewon nog terug naar dat kikkerlandje op 29 januari hoor, wees maar niet bang. Maar ik kom hier nog eens tot goede inzichten ;).
Vandaag ga ik lunchen met Eric Esche, een man die ik op de Swan Market in Rotterdam heb ontmoet. Hij heeft een kindertehuis in Nepal en hierdoor raakten we aan de praat. We hebben sindsdien mailcontact gehouden en dit weekend is hij in Kathmandu. Hij neemt me, samen met zijn vrouw, mee naar het lekkerste restaurant van Kathmandu, dus ik ben benieuwd! Wat een giller om elkaar hier dan weer tegen te komen!
Voor jullie allemaal een fijn weekend (in de kou haha), ik ga van het zonnetje genieten...
-
15 November 2014 - 19:30
Tante Pi:
Nou je vermaakt je wel zeg! Toch zullen we je morgen wel missen. Cederik vroeg nog of je ook op zijn verjaardag zou komen?
Veel plezier verder nog!!
XXXXXXX -
15 November 2014 - 19:43
Anja:
Lieve Myrthe,
Fijn dat jij het zo goed hebt in Nepal bij je schatjes. Kom toch maar terug hoor! Wij misten je bij de intocht van Sinterklaas in de haven van Heerjansdam. Vieren jullie met elkaar ook nog sinterklaas?
Geniet maar lekker van het leven daar op de berg.
Liefs Gert en Anja -
15 November 2014 - 22:49
Arjan:
Nou Myrthe,
Het gevoel dat je omschrijft omvat het helemaal. In Turkije heb ik datzelfde gevoel. Iedereen neemt de tijd en helpt elkaar en hebben nog lol in de kleinste dingen in het leven en het lijkt alsof ze één zijn met de natuur.
Nu is dit natuurlijk prachtig om mee te mogen maken maar jeetje wat ben ik blij als ik uiteindelijk weer thuis ben met mijn eigen warme douche,wc mét wc-papier en mijn materialistische spulletjes -
15 November 2014 - 22:51
Arjan :
Maar welk liedje van Guus zong je nou? -
16 November 2014 - 13:59
Tiny Demmer:
Hoi Myrthe! Een mooi geschreven verhaal! Leuk om te lezen! Het klopt inderdaad wat je zegt en wat je beleeft, het geeft je een andere kijk op de mens en de wereld! Daarom is het goed dat jullie dit meemaken! Het maakt een beter mens van je! Iedereen in de westerse wereld zou dit moeten meemaken! Dan hadden we een andere wereld! Groetjes ook aan Sanne!
Tiny Demmer (moeder van Sanne, je kloostermaatje) geniet van de tijd daar! -
17 November 2014 - 12:52
Huub (Cross Borders Coordinate):
heel erg mooi geschreven Myrthe. De spijker op zijn kop!! -
18 November 2014 - 09:53
Ans (Cross Borders):
Namasté Myrthe,
Wat heerlijk om jouw zo herkenbare verhalen te lezen!
Ik geniet er steeds van en vind echt dat je 't kei-goed neerzet.
Weet je moeder ook vast wat ze zo ongeveer te wachten staat..... (ze komt je toch opzoeken in januari?)
Afgelopen zaterdag hebben we hier in Eindhoven weer een informatiebijeenkomst gehad voor eventueel nieuwe vrijwilligers. Zoals 't er nu naar uitziet komen er in januari weer 5 mensen naar Nepal.
Ik heb ze gewezen op jouw blog, kunnen ze zich vast een beetje voorbereiden.....
En door jouw verhaal over de olifanten gaan we dat zeker veranderen.
Ik heb gelukkig nooit zoiets vreselijks meegemaakt, maar dit kan alleen maar stoppen als ook wij ermee stoppen!!! Er blijft genoeg moois in Chitwan over dacht ik zo!
Bedankt voor je (hartverscheurende) verhaal.
Misschien hebben degene die naar het klooster gaan nog vragen aan jou, mag ik ze jouw mailadres (of dat van Sanne) geven?
Laat 't me maar weten!
Wens jou, Sanne en alle anderen nog een super tijd toe daar, ik hoop in mei weer te daar te komen.
Heel veel groetjes,
Ans (Crossbordersnederland@gmail.com)
-
18 November 2014 - 11:05
Claudia:
Wat een betoog. Een nieuwe politieke partij oprichten wanneer je weer in dit Kikkerlandje bent? Mijn stem heb je.
Dat de komende twee maanden maar heeeeel lang mogen duren...
X Claudia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
